เรื่องของมารวย

“มารวย” เป็นชื่อของหมาตัวหนึ่ง มันเป็นหมาตอนตัวอ้วนพี หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู แม้ว่าตอนนี้จะลดความน่าเอ็นดูลงไปบ้าง เนื่องจากอายุอานามก็ล่วงเข้าสู่วัยกลางหมาแล้ว (ถ้าเป็นคนก็ต้องเรียกว่าวัยกลางคน แต่มารวยเป็นหมาเลยเรียกว่าวัยกลางหมา เพราะเห็นว่าคงจะเป็นที่เข้าใจกันได้ดี โดยเฉพาะในบรรดาผู้รักหมาทั้งหลาย)
มารวยมันเป็นหมาที่มีลักษณะพิเศษอย่างหนึ่งคือ มัน’’ขี้เกียจ’’มาก ผิดกับหมาธรรมดาทั่วๆไป อ้ะ อ้ะ ตอนแรกที่มีคนเล่าให้ฟังว่า “ไอ้มารวยนี่มันขี้เจียจชิบหาย’’ ฟังแล้วอดเถียงแทนหมาไม่ได้ว่า “อ้าว ! แล้วจะให้มันทำงานอะไรล่ะ (วะ) ก็มันเป็นหมานี่หว่า หรือจะให้มันมาช่วยขายของ” ก็คิดแค่นี้เพราะเห็นว่ามันเป็นหมา
แต่ตอนหลังมาเริ่มสังเกตดูมัน ก็อดรู้สึกไม่ได้เหมือนกันว่ามันเป็นหมาที่ขี้เกียจจริงๆ พับเผื่อย เพราะตั้งแต่รู้จักกับมันมาก็เรียกได้ว่าไม่เคยเห็นมันเห่าตามประสาหมาเลยสักครั้ง ไม่เคยได้ยินมันครางหงิงๆ อย่างหมาอื่นอาจจะทำกันบ้าง เวลามันกินมันก็ไม่ค่อยกระตือรือล้นที่จะกินสักเท่าไร่ แต่มันก็ยังเป็นหมาที่อ้วนอยู่เหมือนกัน
เพราะฉนั้นเวลาที่จะเห็นมันวิ่งก็ดูจะเป็นเรื่องที่ไม่อาจเห็นได้ง่ายนัก มันคงเป็นตัวอย่างอันดีของที่คนเขามักพูดกันว่าหมาตอนมักอ้วนและขี้เกียจ 
จริงๆแล้วมารวยมันเป็นหมามีเจ้าของเหมือนกัน แต่เจ้าของมันเป็นแม่ค้าที่มาขายของที่ตลาด ส่วนใหญ่เขาก็จะเพียงดูแลให้อาหารมันบ้าง ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาอาบน้ำให้มันด้วยรึเปล่า แต่มันก็ไม่ได้มีกลิ่นที่น่ารำคาญแต่อย่างใด แต่พอคุณแม่ค้าเธอกลับบ้านไปก็ไม่ได้เอามันกลับบ้านไปด้วย เจ้ามารวยมันก็เลยมักจะเดินวนเวียน นั่งๆนอนๆอยู่ตรงแผงขายของของนายมัน นั่นแหละ
ตอนเช้าๆ เวลาที่เจ้าของมันมาขายของ บางทีมันก็วนเวียนอยู่แถวๆ นั้น แต่ส่วนใหญ่จะเห็นมันหลับซะมากกว่า พอที่ร้านเขาเริ่มยุ่งๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมันเบื่อหรือว่ามันรำคาญขี้เกียจอยู่เฝ้าร้าน มันก็มักเดินมาที่หน้าบ้านของดิฉันซึ่งเป็นร้านขายของเหมือนกัน สาเหตุที่มันมาน่ะหรือ เพราะมันเห็นว่าหน้าร้านของดิฉันเป็นสวรรค์สำหรับการนอนต่อของมันนั่นเอง เนื่องจากที่หน้าร้านจะเอารถซาเล้งมาจอดไว้เป็นประจำ แล้วตรงด้านข้างซาเล้งจะเหลือที่อยู่หน่อยนึงกว้างขนาดมารวยนอนได้พอดี พอตอนสายๆหลังจากที่เราเอาซาเล้งออกมาจอดหน้าบ้าน มารวยมันก็จะเดินต้วมเตี้ยม ต้วมเตี้ยมมาทันทีแล้วก็ซุกศีรษะ มานอนแปะเป็นก้อนความงามอยู่ตรงซอกซาเล้งนั่นแหละ
มีอยู่วันหนึ่งพี่สาวดิฉันลองแกล้งทำกล่องเปล่าหล่นใส่เจ้ามารวย เผื่อจะกระตุ้นต่อมตกใจของมันได้บ้าง แต่ผลที่เห็นก็คือ มันเปิดเปลือกตาข้างหนึ่งอย่างขี้เกียจๆ คล้ายๆกับจะดูว่า ‘’อะไรหว่า’’ เสร็จแล้วพอมันเห็นว่าไม่มีอะไรมันก็หลุบตาลงหลับต่อ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดูๆไปมันช่างเป็นหมาที่มีความสุขุมนุ่มลึกจริงๆ ไม่ปรากฏอาการตื่นตูมให้เห็นแม้แต่น้อย
บางทีซาเล้งก็ไม่ได้จอดตรงที่เดิม พอมันเดินมาไม่เห็นว่ามีซาเล้งจอดอยู่ มันก็เดินวนวน อย่างกับจะตัดสินใจว่าจะนอนตรงไหนดีหนอ ถ้าบังเอิญมันเหลือบไปเห็นว่าตรงถนนหน้าบ้านมีรถมาจอดอยู่มันก็จะเดินลงไปนอนซุกอยู่ใต้ท้องรถ โดยไม่สนใจอะไร
บางทีขณะที่มันนอนอยู่ใต้ท้องรถ แล้วเจ้าของรถมาจะออกรถ เขาก็จะมาอัญเชิญให้มันออกมาเนื่องจากเป็นห่วงสวัสดิภาพของมัน แต่เจ้ามารวยมันก็ขี้เกียจเกินกว่าจะยอมออกมาแต่โดยดี เรียกว่าไล่ยังไงข้าก็จะนอนตรงนี้ล่ะ แถมบางทีเปิดเปลือกตาซ้ายมองคล้ายๆ กับจะบอกว่า ‘’ก็ข้าจะนอนแล้วจะทำไม” 
ครั้งหนึ่งหลังจากที่คุณผู้หญิงคนหนึ่งพยายามจะให้มันมุดออกมาจากใต้รถ เพราะกลัวจะถอยรถมาทับ มันก็ไม่ยอมลุก ดิฉันก็เลยบอกให้เขาไปสตาร์ตรถเลยเผื่อว่าเสียงเครื่องยนต์จะทำให้มันตื่นจากความหลับใหลได้บ้าง ปรากฏว่า มันไม่ยอมขยับเขยื้อน จนในที่สุดก็เอาไม้แงะงัดมันออกมาถึงจะยอมลุก แต่พอลุกแล้วมันก็ขยับตัวอ้วนๆของมันอย่างอืดๆ เดินสองเก้าขึ้นมาตรงฟุตบาธ แล้วนอนต่อตรงนั้นแหละ เอากะมารวยมันสิ มันช่างขี้เกียจได้อย่างน่ารัก น่าหมั่นไส้จริงๆ
แต่ถึงเจ้ามารวยจะขี้เกียจยังไง มันก็เป็นหมาที่มีคนเอ็นดูมันอยู่เรื่อย คงเป็นเพราะมันไม่ค่อยมีเรื่องมีราวกับใคร มันอยู่อย่างหมาที่รักสงบและชอบสันโดษ มีบางคนบอกว่าถ้าคนไหนโดนมารวยเห่าใส่ สงสัยคนนั้นต้องแย่มากจริงๆ หรือไม่ก็ซวยสุดๆ เหตุเพราะมันเป็นหมารักสงบมากกว่าจะเป็นหมานักรบ แถมเป็นหมานักรักก็ไม่ได้ซะด้วยเพราะต่อมนักรักของมันคงโดนทำลายตั้งแต่ตอนที่มันโดนตอนกระมัง
เมื่อช่วงที่ผ่านมาที่มีฝนตกทุกวัน ก็มีผู้ปราถนาดีที่คงจะเอ็นดูมารวยอยู่ไม่น้อยได้ช่วยพยายามหาอุปกรณ์กันหนาวให้มันแบบตามีตามเกิด ช่วงนั้นคนที่คุ้นเคยกับเจ้ามารวยนี่ก็จะเห็นว่าตรงช่วงท้องของมันมีกระดาษฟอยล์ห่อคลุมอยู่ แล้วก็เอาเชือกไนลอนรัดตรงกลาง เห็นแล้วก็ขำดี ไม่รู้ว่ามันรำคาญบ้างหรือเปล่า แต่ก็เห็นมันเดินไปๆมาๆ เป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเป็นส่วนเกินในชีวิต มันช่างเป็นหมาที่กินง่าย นอนง่ายและไม่เรื่องมากจริงๆ
ทุกวันนี้หากใครผ่านมาแถวตลาดปากน้ำแล้วเห็นหมาตัวหนึ่ง ขนสีน้ำตาลอ่อนแซมขาว หน้าตาซื่อๆ ดูไม่มีพิษมีภัย เดินไปเดินมาตามประสาหมาเกือบแก่ ก็อาจสันนิษฐานได้ว่านั่นล่ะหมาชื่อมารวย นับว่าเป็นโชคดีของมันเหมือนกันที่เกิดเป็นหมา เพราะถ้าหากว่าเป็นคนแล้ววันๆเอาแต่ขี้เกียจอยู่แบบนี้ เห็นทีจะโดนตะเพิดไปไหนต่อไหนแล้วมั้ง โชคดีของเอ็งนะมารวย!